Στις πρώτες δεκαετίες της Μεταπολίτευσης η γαλλική ιστοριογραφία αναδείχθηκε στο κυρίαρχο παράδειγμα με το οποίο συνομίλησε η ελληνική, όπως αποτυπώθηκε σε θεσμούς, επιλογές σπουδών, μεταφράσεις, θεματολογίες και βιβλιογραφικές αναφορές. Ποιες ήταν οι κοινωνικές ανάγκες και τα ζητούμενα, ποια τα ακα δημαϊκά και ιστοριογραφικά περιβάλλοντα που συνέβαλαν σε αυτή την εξέλιξη; Ποιον ρόλο διαδραμάτισαν οι εκ Γαλλίας ορμώμενοι σε αυτές τις διαδικασίες; Ποιες κυρίαρχες τάσεις της ιστορικής επιστημονικής κοινότητας της Γαλλίας της εποχής μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα; Πώς εντάχθηκαν οι μαρξιστικές και νεομαρξιστικές θεωρίες στις έρευνες των ιστορικών της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου; Πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα μετά το 1989; Τί άλλαξε στον τρόπο εργασίας των ιστορικών μέσα στις νέες συνθήκες των μεταπολιτευτικών θεσμών; Πώς διαμορφώ θηκαν οι νέες έρευνες σε επί μέρους πεδία; Στα ερωτήματα αυτά κλήθη καν να απαντήσουν οι συγγραφείς του ανά χείρας τόμου, γράφοντας για τους ανθρώπους που κινήθηκαν μεταξύ των δύο επιστημονικών χώρων, τις συνθήκες των μετακινήσεών τους, τις ιδέες που ταξίδεψαν από το ένα διανοητικό περιβάλλον στο άλλο. Στόχος ήταν να διερευνηθούν οι σχέσεις στο πλαίσιο ωσμώσεων και αλληλεπιδράσεων, να αναδειχθούν τα δί κτυα και οι διασυνδέσεις στο πλαίσιο δύο διαφορετικών ιστοριογραφικών παραδόσεων. Δύο παραδόσεων όχι αποκρυσταλλωμένων αλλά συνεχώς μεταβαλλόμενων μέσα από επιδράσεις και ενεργητικές προσλήψεις ιδεών και μεθοδολογιών.