Το 1919 ήταν για όλη την ανθρωπότητα ένα καθοριστικό έτος. Η Σύνοδος Ειρήνης του Παρισιού σηματοδοτούσε τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και δημιουργούσε ένα νέο πολιτικό τοπίο μέσα από τη διάλυση που είχε επιφέρει ο πόλεμος. Όλα τα κράτη που είχαν εμπλακεί στον πόλεμο, νικητές και ηττημένοι, είχαν υποστεί τις οδυνηρές συνέπειές του και, μπροστά στις νέες συνθήκες, επανακαθόριζαν τις προτεραιότητές τους.

Issu d’une conversation de salon athénien, d’une visite officielle à l’Acropole, d’une suggestion d’un ancien membre de l’expédition de Morée ou du malaise d’un érudit français dans une école de la ville ou des quatre à la fois, le destin de l’École française d’Athènes est lié à l’histoire de la ville d’Athènes et de la société athénienne. Ce lien est riche et réciproque, car l’École a été un acteur de l’histoire urbaine et sociale de la ville et la ville a été un terrain d’apprentissage et un objet d’étude pour la communauté savante qui y vit.

Ο Οδηγός της Δήλου, το αρχικό κείμενο του οποίου οφείλεται στους PhiIippe Bruneau και Jean Ducat, έχει εκδοθεί τρεις φορές στα γαλλικά από το 1963 έως το 2005. Οι τομείς, των οποίων άπτεται, είναι η τοπογραφία, η αρχιτεκτονική – θρησκευτική και κοσμική – η γλυπτική, η κεραμική ή το γυαλί, αλλά και ο ιδιωτικός, δημόσιος ή ιερός χώρος, η διοίκηση του ιερού και η οικονομική ζωή του νησιού, όπως αυτή ερευνάται μέσω των αστικών ή αγροτικών συντελεστών της.

Publiée entre 1934 et 1939, la revue Le Voyage en Grèce apparaît comme une des aventures éditoriales les plus accomplies de l’entre-deux-guerres. Son contenu est indissociable des aspirations de son directeur, Héraclès Joannidès, représentant à Paris de la société de tourisme Neptos, qui voulait « créer un lien entre la Grèce et ses voyageurs par l’intermédiaire des écrivains, des artistes et des savants contemporains ». Une double nostalgie animait Joannidès : le regret de son Asie Mineure natale et celui d’une demeure rêvée, la Grèce.